Καλώς ήλθατε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η περίθαλψη είναι η πιο ακριβή στον κόσμο! Αν ανήκετε στο 19% των Αμερικανών που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, είστε καταδικασμένος να χρεοκοπήσετε.
Για να αποτραπούν τέτοιες καταστροφικές καταστάσεις, ψηφίστηκε το 2010 ο «Νόμος για την προστασία των ασθενών και το προσιτό κόστος της περίθαλψης», γνωστός και ως Obamacare.
Ηταν η κεντρική μεταρρύθμιση της πρώτης θητείας του προέδρου Ομπάμα. Ο νόμος αυτός εισάγει έναν αριθμό διατάξεων της αγοράς της ασφάλειας υγείας με στόχο την προστασία των ασθενών από τις καταχρήσεις των ασφαλιστικών εταιρειών. Ορίζει επίσης πως κάθε Αμερικανός που δεν καλύπτεται από τον εργοδότη του ή ένα δημόσιο οργανισμό πρέπει να αγοράζει ασφάλεια υγείας. Για να είναι αυτή η απαίτηση κοινωνικά αποδεκτή, προβλέπεται η επιδότηση από την κυβέρνηση των εισφορών σε μια ιδιωτική ασφάλεια υγείας για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα.
Οι Ρεπουμπλικανοί αντιτάχθηκαν σε αυτή τη μεταρρύθμιση για λόγους αρχής. Πρώτα απ'όλα, επειδή ο νόμος αυτός παραβιάζει την ελευθερία επιλογής, αναγκάζοντας όλους τους Αμερικανούς να αγοράσουν μια ασφάλεια υγείας ακόμη κι αν δεν το επιθυμούν. Ακριβώς όμως επειδή ακόμη και οι υγιείς είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν για την ασφάλισή τους, οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι σε θέση να παρέχουν σε χρονίως πάσχοντες ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε προσιτές τιμές.
Αδιάφορο: οι αντίπαλοι της μεταρρύθμισης προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο ζητώντας να κηρυχθεί αντισυνταγματική. Το Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και ο νόμος υιοθετήθηκε.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο οι Ρεπουμπλικανοί αντιτάχθηκαν εξαρχής σε αυτή τη μεταρρύθμιση ήταν η αυξημένη παρέμβαση του κράτους στον τομέα της υγείας.
Η μεταρρύθμιση συνάντησε όμως αντιδράσεις και στα αριστερά. Όπως σημειώνει στη Λιμπερασιόν η Ιοάνα Μαρινέσκου, καθηγήτρια οικονομίας στο Harris School of Public Policy του Πανεπιστημίου του Σικάγου, ο νόμος αποτέλεσε εκ των πραγμάτων μια συμβιβαστική λύση. Η αρχική του μορφή προέβλεπε την κάλυψη των ανασφάλιστων Αμερικανών μέσω της επέκτασης της ασφάλειας υγείας που διαχειρίζεται ο δημόσιος τομέας. Αντί γι'αυτό, ο Obamacare προσφέρει επιδοτήσεις για την αγορά μιας ιδιωτικής ασφάλειας. Ενώ λοιπόν η Δεξιά ανησυχεί ότι ο Obamacare αφορά πολύ κόσμο και αυξάνει την παρέμβαση του κράτους, η Αριστερά υπογραμμίζει ότι ο νόμος μπορεί να οδηγήσει στη μείωση των ασφαλισμένων και στην επιδείνωση της ποιότητας της περίθαλψης.
Kαι ο λόγος είναι ο ακόλουθος. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι εργαζόμενοι που έχουν ασφάλεια υγείας προστατεύονται μέσω των εισφορών των εργοδοτών τους σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Καθώς οι εργαζόμενοι με χαμηλά εισοδήματα έχουν λοιπόν τη δυνατότητα να αγοράσουν απευθείας ιδιωτική ασφάλεια με επιδοτούμενες τιμές, ορισμένοι εργοδότες θα μπορούσαν να σταματήσουν να παρέχουν ασφάλεια υγείας στο προσωπικό τους. Τα συνδικάτα έχουν έτσι προειδοποιήσει ότι οι φτωχοί εργαζόμενοι μπορεί να βρεθούν με μια ασφάλεια χαμηλότερης ποιότητας από αυτή που προσφέρουν οι εργοδότες. Οι τελευταίοι επωφελούνται από τη μείωση του εργατικού κόστους.
Στην καλύτερη περίπτωση, οι εργαζόμενοι με χαμηλά εισοδήματα θα αγοράσουν μια ασφάλεια ανάλογης ή και καλύτερης ποιότητας από αυτή που προσφέρουν οι εργοδότες. Τώρα όμως, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα είναι εκείνη που θα χρηματοδοτεί ένα μεγάλο μέρος της ασφάλειας υγείας αντί για τους εργοδότες.
Είναι βάσιμες οι ανησυχίες των συνδικάτων; Οι εργοδότες θα σταματήσουν να πληρώνουν για την ασφάλεια του προσωπικού τους καθώς θα υπάρχει η φτηνότερη λύση που επιδοτείται από το κράτος; Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, μπορεί να αναζητήσει παραδείγματα από άλλες περιπτώσεις. Στο Μεξικό, για παράδειγμα, η εφαρμογή της οικουμενικής ασφάλειας υγείας με το πρόγραμμα «Seguro Popular» δεν οδήγησε στη μείωση του αριθμού των Μεξικανών που η ασφάλειά τους χρηματοδοτείται από τους εργοδότες τους. Αλλά και στη Μασαχουσέτη, όπου το 2006 άρχισε να εφαρμόζεται μια μεταρρύθμιση ανάλογη με τον Obamacare, ο αριθμός των πολιτών οι οποίοι καλύπτονται από ασφάλεια που πληρώνεται από τους εργοδότες τους όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε.
Εκείνοι οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν, ή τουλάχιστον να καθυστερήσουν, την εφαρμογή της μεταρρύθμισης είναι οι Ρεπουμπλικανοί. Και δεν διστάζουν για τον σκοπό αυτό να προκαλέσουν και παύση της λειτουργίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
