η πολιτική κατάσταση όλων αυτών των χρόνων δεν κρύβει κι αυτή ένα είδος φασισμού… Μήπως δεν είναι βία η προφανής ανειλικρίνεια των πολιτικών όλων των κομμάτων, όλων όσοι άλλα λένε κι άλλα κάνουν, όσων δρουν ανεξέλεγκτα εις βάρος μας επειδή βρέθηκαν σε μια καρέκλα κι απέκτησαν μεγάλο κοινό; Φασίστες δεν είναι μόνον οι Χρυσαυγίτες. Φασιστική είναι και η νοοτροπία όσων -των πολιτικών κι όχι μόνον- πορεύτηκαν και πορεύονται μέσα στην απόλυτη διαπλοκή, θεωρώντας εαυτούς προνομιούχους. Όλων εκείνων που μας κουρδίζουν καθημερινά για να μας ομαδοποιήσουν σ” ένα μαντρί και να μας ελέγχουν. Το γεγονός ότι πιάστηκαν ένα – δύο άτομα μέσα σ” ένα καθ” όλα διεφθαρμένο οικοδόμημα είναι απλώς στάχτη στα μάτια».
Στην ερώτηση πώς τα βγάζει πέρα οικονομικά, ο Άρης Σερβετάλης απαντάει: «Προσπαθώ να ζω σπαρτιάτικα. Έτσι όπως έχει γίνει, το θέατρο δεν έχει ούτε μισθούς ούτε τίποτα. Αναγκαστικά μπαίνεις σε μια διαδικασία να ψάξεις το «όλο», να κοιτάξεις μέσα σου για να ανακαλύψεις τις πραγματικές σου ανάγκες -που είναι και το ωραίο της υπόθεσης».
Τέλος σε ερώτηση για το πού σκοπεύει να ρίξει το βάρος των δραστηριοτήτων του από εδώ και μπρος απαντά: «Ζω καθημερινά με τη μνήμη του θανάτου. Σκεπτόμενος ότι αύριο μπορεί να μην υπάρχω, λειτουργώ σαν να μην υπάρχει αύριο. ‘Ένα μεγάλο διάστημα στη ζωή μου σπαταλούσα την ενέργειά μου σε ανούσια πράγματα, πορευόμουν δίχως σκοπό, αντί να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω, με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ τη δεδομένη στιγμή.»
