Tην προοπτική εμπλοκής σε ένα κολοσσιαίο βιομηχανικό πρόγραμμα, αυτό της κατασκευής του ρωσικού μαχητικού 5ης γενιάς PAK FA T-50 και συνακόλουθα εξοπλισμού της ΠΑ μετά το 2020 με το εν λόγω αεροσκάφος, αναδεικνύει η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ στο τεύχος που κυκλοφορεί.
Και βέβαια τα F-35Α δεν αντιμετωπίζονται από προμήθεια F-35A ή πάντως όχι μόνο από προμήθεια F-35: Το αεροσκάφος είναι βασικά μαχητικο κρούσης με επικουρικές δυνατότητες εκτέλεσης αποστολών εναέριας υπεροχής. Ακόμα και ηΤουρκία που έχει παραγγείλει 100 μονάδες το γνωρίζει και εκ του λόγου αυτού ξεκινά δικό της πρόγραμμα μαχητικού εναέριας υπεροχής, με πρώτη πτήση το 2023 στην επέτειο της ίδρυσης 100 ετών από την σύγχρονη τουρκική δημοκρατία. Και αν μας φαίνονται πολλά δέκα χρόνια από σήμερα, να σκεφθούμε ότι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έχουν ήδη περάσει οκτώ χρόνια!
Εκτός των ΗΠΑ μόνο Ρωσία και Κίνα έχουν παρουσιάσει αεροσκάφη που όχι μόνο είναι παρουσιάζουν χαρακτηριστικά stealth –γιατί αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό- αλλά που ταυτόχρονα είναι και ολοκληρωμένα οπλικά συστήματα.
Σε ότι αφορά το γεωστρατηγικό μέρος της υπόθεσης, η περιπέτεια που βιώνει σήμερα η χώρα, μοιάζει πολύ με αυτό που συνέβη το 1974 κι άλλαξε την γεωστρατηγική της κατεύθυνση απόκαθαρά "ανταντική" σε ευρω-αντλαντική.
Οι μαζικές προμήθειες γαλλικών οπλικών συστημάτων όπως των Mirage F.1CG ήταν από αυτές που "σφράγισαν" αυτή την στροφή, Άλλωστε η συνεργασία με την ρωσική πολεμική βιομηχανία έχει ξεκινήσει εδώ και 15 χρόνια.
Το ρωσικό μαχητικό αεροσκάφος Sukhoi T-50 είναι μια από αυτές τις λύσεις που εξασφαλίζουν στο χρήστη του τόσο την τεχνολογία stealth όσο και τον παράγοντα εναέρια υπεροχή καθώς δεν πρόκειται μόνο για ένα φορέα όπλων και με περιορισμένη ευελιξία όπως είναι το F-35 αλλά αντίθετα συνδυάζει την ευελιξία ενός F-16 και το RCS ενός F-22.
Αυτό είναι και το γενικό αποτέλεσμα της μελέτης του γνωστού Αυστραλού αναλυτή Carlo Kopp και του καθηγητή Michael J. Pelosi
οι οποίοι πραγματοποίησαν μια πρώτη προσομοίωση εύρεσης της διατομής του ραντάρ του νέου ρωσικού μαχητικού και που παρατίθεται στο τεύχος της «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ» που κυκλοφορεί.
οι οποίοι πραγματοποίησαν μια πρώτη προσομοίωση εύρεσης της διατομής του ραντάρ του νέου ρωσικού μαχητικού και που παρατίθεται στο τεύχος της «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ» που κυκλοφορεί.
Επίσης στο ίδιο τεύχος της ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ μπορείτε να διαβάσετε μεταξύ άλλων και τα εξής:
ΚΕΑΤ: Σχολείο Όπλων Τακτικής Μικτή Σειρά ΣΤΟ 2012
Από τις 3 Σεπτεμβρίου έως τις 16 Νοεμβρίου του 2012, πραγματοποιήθηκε στο Αεροδρόμιο της Ανδραβίδας, η εκπαίδευση της Μικτής Σειράς του Σχολείου Όπλων Τακτικής (ΣΟΤ) για το έτος 2012. Η εκπαίδευση αυτή αποτελεί σε ετήσια βάση την κορωνίδα της επιχειρησιακής εκπαίδευσης για τα στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας που επιλέγονται να συμμετάσχουν. Σε συνολικό επίπεδο είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι υπηρεσίες που προσφέρει το ΚΕΑΤ στην ΠΑ είναι ουσιαστικά ανεκτίμητες και αφορούν στην προετοιμασία του Ιπταμένου και του προσωπικού εδάφους για τα πιο απαιτητικά σενάρια που πρόκειται να συναντήσουν σε επιχειρησιακές συνθήκες. Τα σενάρια της απαιτητικής αυτής εκπαίδευσης σε συνδυασμό με αποκλειστικές φωτογραφίες μπορείτε να διαβάσετε στη «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ» που κυκλοφορεί.
ΛΩΡΙΔΑ ΓΑΖΑΣ & ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ “PILLAR OF DEFENSE”: Οι επτά κρίσιμες ημέρες
Οι πυροβολισμοί σε μια ισραηλινή περίπολο από στρατιωτικούς της Χαμάς και η εξόντωση του αρχηγού των ταξιαρχιών Αλ-Κασσάμ Αχμέντ Αλ Τζαμπαρί δυο χρόνια μετά την τελευταία χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας - επιχείρηση λιωμένο μολύβι –Cast Lead - διάρκειας τριών εβδομάδων μεταξύ Δεκεμβρίου 2008-Ιανουαρίου 2009 και το ίδιο σκηνικό φαίνεται να στήνεται ξανά με τους Παλαιστινίους να εκτοξεύουν ρουκέτες κατά κατοικημένων περιοχών και τους Ισραηλινούς να απαντούν με αεροπορικά πλήγματα. Το τι εξελίχθηκε στις 7 αυτές ημέρες τι μέσα χρησιμοποιήθηκαν και από τις δύο πλευρές αλλά και σημαντικός ρόλος που έπαιξε το αντιβαλλιστικό σύστημα του Ισραήλ Iron Dome μπορείτε να διαβάσετε στη «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ» που κυκλοφορεί.
ΕΠΙΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ: Κρίσιμη παράμετρος Εθνικής Ασφάλειας
Το πρόβλημα της επαρκούς επιτήρησης θαλάσσιων περιοχών όπως το Αιγαίο είναι ένα διαρκές και άλυτο –μέχρι στιγμής- ζήτημα, το οποίο απαιτεί εμπεριστατωμένη μελέτη και συστήματα που θα δώσουν τις ανάλογες λύσεις. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες έχουν γίνει από το ΠΝ και εστιάζονται στην επιτήρηση των κινήσεων του τουρκικού Στόλου. Από τις αρχές όμως της προηγούμενης δεκαετίας και εντεύθεν το πρόβλημα της θαλάσσιας ασφάλειας έχει μεταβληθεί και σήμερα αφορά και την ασφάλεια αναφορικά με την ύπαρξη μικρών και ανεξέλεγκτων «στόχων» όπως είναι αυτοί που μεταφέρουν κατά χιλιάδες λαθρομετανάστες στα ελληνικά παράλια.
Η ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΜΙΟΥ: Έρχεται η ώρα του θεσμού των εφέδρων εθελοντών
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο θεσμός του οπλίτη – πολίτη που αποτελούσε υποχρέωση αλλά ταυτόχρονα και τίτλο τιμής. Στη σύγχρονη Ελλάδα ο θεσμός της Εφεδρείας ενσαρκώνει όλες αυτές τις αξίες αποτελούμενος από συνειδητοποιημένους έφεδρους αξιωματικούς και οπλίτες. Έλληνες πολίτες που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη του εθελοντισμού, της φιλοπατρίας, της πειθαρχίας και του αλτρουισμού επ’ ωφελεία των Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Άμυνας της Πατρίδας.
Είναι πλέον δεδομένο ότι για την κάλυψη των σημερινών αλλά και μελλοντικών επιχειρησιακών αναγκών, ο ΕΣ θα χρειαστεί τους εφέδρους όπως άλλωστε συμβαίνει με τα αντίστοιχα Σώματα Εθνοφρουράς και Εφεδρείας που ενισχύουν με έμψυχο εκπαιδευμένο δυναμικό τις Ένοπλες Δυνάμεις Νατοϊκών χωρών όπως οι ΗΠΑ και η Μεγ. Βρετανία. Τι εμποδίζει όμως αυτήν τη φυσιολογική εξέλιξη στην παράδοξη ελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα και ποιες είναι οι ρεαλιστικές επιλογές που υπάρχουν;
ΑΕΡΟΣΤΡΩΜΝΑ ZUBR ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Συνδυασμός ισχύος που εγγυάται άμεση επέμβαση στο Αιγαίο
Με ιδιαίτερη ικανοποίηση έγινε γνωστή η επιστροφή σε υπηρεσία του ΠΤΜ L-182 «Κέρκυρα» του οποίου είχε καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του πρυμναίου τμήματος από πυρκαγιά στις 31 Ιουλίου 2012.
Η άσκηση "ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ" που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την επιχειρησιακή του ετοιμότητα αποκαθιστώντας την "τρύπα" στη δομή δυνάμεων, η οποία προβλέπει δύο ZUBR σε ετοιμότητα.
ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MELTEM II ΚΑΙ Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΦΝΣ
Το πρόβλημα της έλλειψης αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) στη διάθεση του ΠΝ σε αντιδιαστολή με τις τουρκικές κινήσεις στον ίδιο τομέα συνθέτουν για τη χώρα μας ένα ιδιαίτερα επιβαρυμένο επιχειρησιακό περιβάλλον σε ότι αφορά την ανάληψη ανθυποβρυχιακών και αποστολών ναυτικής περιπολίας.
Παρά το γεγονός ότι οι υποχρεώσεις της Ελλάδας τόσο σε εθνικό όσο και σε Νατοϊκό επίπεδο είναι μεγάλες εντούτοις η οικονομική δυσπραγία και η εξοπλιστική ακινησία έχουν δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο και επικίνδυνο επιχειρησιακό κενό η αναπλήρωση του οποίου είναι επείγουσας σημασίας.
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την ελληνική απραξία στον συγκεκριμένο τομέα καλύπτει στο πλαίσιο των Νατοϊκών της υποχρεώσεων των διαρκών επιχειρήσεων “Mediterranean/Aegean Shield” την ελληνική απουσία με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή τα τουρκικά αεροσκάφη ΑΦΝΣ να πραγματοποιούν παραβάσεις και παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου με Νατοϊκή «ομπρέλα».
ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΥΜ, το μακρύ χέρι του Ισραήλ ξαναχτυπά
Το Ισραήλ έχει μακρά παράδοση στο κεφάλαιο «προληπτικό χτύπημα», δηλαδή στρατιωτικές πράξεις χωρίς όμως κήρυξη πολέμου.
Κατά την πάγια ισραηλίτικη στρατιωτική φιλοσοφία, όπως εκφράστηκε από τον πάλαι ποτέ υπουργό Άμυνας Αριέλ Σαρόν το 1982, λίγο πριν την επιχείρηση Opera, που οδήγησε στην ολική καταστροφή του ιρακινού πυρηνικού αντιδραστήρα Osirak 1, «προτιμότερο να είσαι ζωντανός και να σε μισούν, παρά να πεθάνεις και να σε μισούν» (rather be alive and hated than dead and hated).
.
Η «παράδοση» αυτή φαίνεται ότι συνεχίστηκε πριν από δύο μήνες περίπου, όταν και ένας σχηματισμός βομβαρδιστικών F-15I εκτέλεσε μια αποστολή βαθιάς κρούσης στο έδαφος του Σουδάν, καταστρέφοντας ένα εργοστάσιο πυρομαχικών.
.
Η «παράδοση» αυτή φαίνεται ότι συνεχίστηκε πριν από δύο μήνες περίπου, όταν και ένας σχηματισμός βομβαρδιστικών F-15I εκτέλεσε μια αποστολή βαθιάς κρούσης στο έδαφος του Σουδάν, καταστρέφοντας ένα εργοστάσιο πυρομαχικών.
Επίσης στo ένθετο ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, μπορείτε να διαβάσετε:
Η ΕΥΘΡΟΜΑΥΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: Διαδρομές ανθελληνισμού, συνεργασίας με την Τουρκία και εθνικισμού
Στο ιδεολογικό – πολιτικό επίπεδο η Μεγάλη («Φυσική») Αλβανία, με τη συμπλήρωση 100 ετών από τη δημιουργία του αλβανικού κράτους συνεχίζει να ενθουσιάζει. Μετά την πλατφόρμα της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων για το αλβανικό εθνικό ζήτημα (1998), ο Κότσο Ντάναϊ, έδωσε στη δημοσιότητα το βιβλίο του για την Αλβανία του μέλλοντος, παρουσία του στρατιωτικού ηγέτη του UCK και αργότερα πρωθυπουργού Αγκιμ Τσέκου. Τα δύο παραπάνω κείμενα αναφέρονται σε μία μελλοντική Αλβανία που εκτείνεται από το Μαυροβούνιο μέχρι την Πρέβεζα, το Τέτοβο και την κοιλάδα του Πρέσεβο.
Η ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ανάγκη ενός Πανεθνικού Στρατηγικού Δόγματος
Το ότι μια εξωτερική πολιτική Εθνικών πλαισίων όσο και ένα στρατηγικό δόγμα που να μπορεί να στοχεύει σε βάθος χρόνου λείπουν από τη χώρα, είναι λίγο έως πολύ γνωστό. Η έλλειψή τους άλλωστε είναι αυτή που οδηγεί την Ελλάδα σε μια σταδιακή συρρίκνωση, συρρίκνωση η οποία ξεκίνησε πρακτικά από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, συνεχίστηκε με το “mea culpa” του Ανδρέα Παπανδρέου, κορυφώθηκε με την κρίση των Ιμίων για να αποκτήσει νέα ροπή με τις πρόσφατες απειλές Νταβούτογλου σε περίπτωση ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ.
Δεν είναι όμως που τα προβλήματα πηγάζουν από τον εξ ανατολών γείτονα. Οι εθνικιστικές εξάρσεις των Αλβανών και οι αλυτρωτικές δηλώσεις του πρωθυπουργού τους Σαλί Μπερίσα, η άκαμπτη έως και υποτιμητική για την Ελλάδα στάση των Σκοπίων στο θέμα του ονόματος και η προσφάτως ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας με τα κατά συρροή ανθελληνικά δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου αλλά και ο ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος που έχει επιβληθεί από έξη συνθέτουν ένα σκηνικό που δείχνει ένα Ελληνισμό ο οποίος υποχωρεί παραχωρώντας «γη και ύδωρ» στους πολυάριθμούς επίδοξους κατακτητές του.
ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΡΑΗΛ: Δυναμικές σχέσεις συμφέροντος σε ένα πυριφλεγές περιβάλλον
Η Τουρκία και το Ισραήλ ασκώντας εξωτερική πολιτική βασιζόμενες, κατά το πλείστον της ιστορικής τους διαδρομής, στο ρεαλιστικό μοντέλο σκέψης των διεθνών σχέσεων, έχουν σαφή εικόνα των λειτουργιών του διεθνούς συστήματος και γνώμονά τους αποτελεί το εθνικό συμφέρον, όπως βέβαια αυτό ορίζεται από την εκάστοτε ηγεσία. Έχουν και οι δύο αντιληφθεί πως η μεν στρατηγική συνείδηση οφείλει να στηρίζεται στην ιστορία, ο δε στρατηγικός σχεδιασμός στην καθημερινή πραγματικότητα. Για αυτό και διέπονταν, διέπονται και θα διέπονται από «δυναμικές» σχέσεις συμφέροντος. Αυτές θα είναι ομαλές όταν το επιτάσσει το εθνικό τους συμφέρον, και θα παγώνουν όταν για οποιοδήποτε λόγο αντίκειται σε αυτό.
